Vita contemplativa'dan yani seyirci yaşamdan vita activa'ya etkin yaşama geçiş diye nitelenen modern bilim insanın doğaya egemenliğini ilan ettiği büyük bir altüst oluşla gerçekleşti. Seyir büyük ölçüde theoria'yı içeriyor insan içerisinde yaşadığı doğayı onun parçası olarak ya da içinde yer aldığı bir bütün olarak kavramaya çalışıyordu. Modern bilim bu ilişkiyi tersine çevirdi. Akıl ratio'yu sayıya ölçüye ve mantıksal ilişkiye indirgeyerek doğayı dışarıdan kendisine baktığı kendi dışında kendisinden başka bir nesne haline getirdi: Bir bilgi ve bilme nesnesi. Doğa böylece aklın bir türlü ulaşamadığı içeriden kavrayamadığı ama ulaşamadığı ölçüde egemen olduğu egemen olduğu ölçüde de tüketip yok ettiği bir nesneye dönüştü. Bu başkalık bu tahakküm edici dışarıdan bakış bu yok edici ikilik sadece doğaya yönelik değildi. İnsana topluma giderek  bireye bakışı belirleyen de bunlar oldu. Toplum akıl aracılığıyla kurulan onunla düzenlenen bir şeydi artık. "İyi yaşam" gerçekleştirilmesi gereken bir projeydi. Doğa nasıl dışarıdan kavranıyor ve ancak egemen olunarak bilinebiliyorsa toplum da ancak böyle bilinebilirdi. Bilmek yapmakla eşanlamlı olmuştu. İyi yaşamın ne olduğunu bilen onu yapma kurma gerçekleştime hakkına da sahipti. Kurtul Gülenç'in Frankfurt Okulu adlı kitabı işte böyle bir bilim ve toplum anlayışına yöneltilmiş en köklü eleştirilerden birini ele alıyor. Frankfurt Okulu'nun "eleştirel kuramının" daha çok Max Horkheimer'ın yazıları üzerinden değerlendirildiği bu kitap çevrenin görüşlerini ana çizgileriyle göstermekle kalmıyor çağdaş sosyal bilimler felsefesinin problemlerine ilişkin metodolojik felsefi ve politik düzlemlerde yeni öneriler de sunuyor.