Hayat ne kadar da garipti. O ışıltılı rengârenk neşeli günleri hiç bitmeyecekmiş gibi yaşıyordu insan ve bir gün gökyüzündeki kara bulutlardan daha kara bir ortamda buluveriyordu kendini. O ışıltılı renkler neşeli gülüşler ve bayramlar uçup gitmişti. Geriye ne kalmıştı? Kanadı kırık bir kalp ve bomboş bir ev. Bu evde saatin yorgun sesleri ve kırık kalbin sessizce atmasından başka hiçbir ses duyulmuyordu.