kırgın hiza

kalbi kırılmış saydam
bir atın son soluğundayken veda

ben onu solgun
bir yüzey biçimi sandım

çünkü sıvası dökülmüş
aşklar da unutulur şarkılar gibi

ve sırası gelmişken bile söylenemez
mesafeyi yırtan hiçbir söz

hafıza kalın dudaklı bir
alınganlık meselesi olur zamanla

ahşabın yüzündeki hizadaydı hata
üzgünüm ben kendimi hep kusurdan saydım