Seksenli yılların sonları doludizgin şiir yazdığım yıllar.  Kısa ve vurucu olduğunu düşündüğüm umut dizeleriydi bunlar. Anlatmak istediğim duyguları bu dizelere sığdırmakta zorlanmıyordum. Ta ki babamı kaybedinceye dek...

Onu şiirle anlatmaya kalkıştığımda destansı bir şey çıktı ortaya ve bu destansı şiir öykü oldu sonunda: "Konuksun yine düşlerimde anı ağacının dallarında uçarı kuşlarız sanki..." diye başlayıp "Bahçe sensiz ev sensiz. Mum tahtası öylece bomboş makinesiz." diye biten bir öykü. Ve tabii ki öykülerin arkası geldi.                                                                                                                                  

Öykülerimde genellikle sevgi ve umut olsun istedim. Tamamen karamsarlık tamamen olumsuzluk değil. Ne kadar başardım buna okur karar verecek.