İçimin Yangınları
her çöküş bir kattır çoğalmaya
yum gözlerini
uykunda göremediğin yağmur
sabah yeşertir umudun filizini
kapı açık kaldıkça yürür içeri ayaklar

çirkin bakışlarda vurulurmuş kuşlar
sen sapan olma kuşlara

rüzgâra güvenme
bileğin gücünde savur harmanını
gözlerin deniz feneri olsun kendine
karıncanın çalışkanlığını ezberle

ne kadar emek harcarsan harca
değişmez kenar süslerinin yeri
boş sessizliğe açılır içerisi

dik dursun dilin
ne düşerse düşsün kendinden olanı dök
ancak senin ellerin tutar kendi  yüzünü

maşa olmasın ellerin
inilmez kuyulara ip olma
görüp bileceksin
hayat çoğu zaman acıya dahil