Bilindiği gibi kelâm ilmi Kur'an'da yer alan iman esasları etrafında cereyan eden fikirlerden oluşan bir düşünce sistemidir. Bu düşünce sisteminin oluşmasına hem İslam kelâmcılarının hem de İslam felsefecilerinin katkıları büyüktür. Toplumla bütünleşen ve toplumun problemlerini yaşayan hisseden ve çözümler arayan ilk islam düşünürleri itikâdî esasları sağlam temeller üzerine oturtma çabasına paralel olarak tevhid akidesine aykırı gördükleri fırka ve akımlara karşı da mücadele etmişlerdir. Böylece onlar kurmuş oldukları kelâm ilmini işlevini devam ettirecek bir yapı ve anlayışta tutmayı başarmışlardır.
Ne var ki daha sonraki nesiller toplumla bütünleşme ve onların sorunlarına ortak olma ve bu sorunlara çözümler arama faaliyeti yerine genellikle işin kolayına kaçmışlar ve nakilcilikle mevcut eserlere şerhler ve hâşiyeler yazmakla yetinmişlerdir. Bu anlayış ilk nesillerin çeşitli kelâmî konularda ortaya koyduğu fikirlerin ve yorumların "nihaî söz" kabul edilip dogmalaşmasına yol açmıştır. Böylece fikirler taşlaşmış kelâm ilmi donuklaşmış ve işlevini yitirmiş onun toplumla olan bağı kopmuştur. Dahası tarihî olan ile tarihî olmayan birbirinden ayırdedilemez hale gelmiştir.
Son iki asırda ivme kazanan kelâm ilmine eski işlevini kazandırma ona yeni bir soluk verme çabaları bugün önemli bir aşamaya gelmiş bulunmaktadır. Mevcut İlahiyat Fakültelerinde her bir kelâm konusu ile ilgili olarak özgün fikir arayışlarının başladığı görülmektedir. Kelâmcıların kendi aralarında her yıl düzenli olarak tertipledikleri bu koordinasyon toplantıları da bunu açıkça ortaya koymaktadır.
D.E.Ü. İlahiyat Fakültesi tarafından dördüncüsü düzenlenen 1999 yılı koordinasyon toplantısı çerçevesinde gerçekleştirilen sempozyum bildirilerini ve müzakerelerini bir kitap haline getirilmesi şüphesiz önemli bir eğitim hizmetidir. Değerli bilim adamlarına böyle bir eserin oluşmasında gösterdikleri gayretlerinden dolayı minnettarız.