Başkalarını gözlemlediğim zaman yani başka ailelerin çocuklarını kendi çocuklarımı ve Armenak Saroyan'la Takuhi Saroyan'ın dört çocuğundan biri olan kendimi düşünürüm. Başkalarının çocuklarının ne kadar aklı başında terbiyeli becerikli saygılı ve ne yapacaklarının kestirilebilir olduğunu buna karşın benim halkımın çocuklarının insanları hayretten hayrete düşürdüğünü görür şaşar kalırım. Öteki çocuklar kim oldukları bu dünyadaki yerleri ve yapıp ettikleri konusunda fevkalade rahattır. Oysa biz Ermeniler için bu ta en başından beri müthiş bir mücadeledir. Ailenin çeşitli kollarını gözümün önüne getirdiğimde uysal sıradan ciddi uyumlu hevesli saygılı talepkar olmayan hoş becerikli ne istediğini bilen uzun lafın kısası öteki nazik insanlarda rastlanan özelliklere sahip bir tek aile bile bulamıyorum. Kaçıklık ailemin her kolunda kendini gösteren başat bir özellik. Çatlak olmayan birini bulmak mümkün değil. Neden böyle? Nasıl bu hale geldik? Cevabı yok bu soruların tabii.