Bahane oluyorsun yazmama
Sana aşık olduğum günden bu yana yazıyorum sensizliği anlatan her sokak başında.
Bir insan yazarak nasıl yok olur anlayamazsın.
Kimsesiz vakitlerde nereden geldiğini anlayamadığın yalnızlık seni savurduğunda; tutunamayacak bir sen bulamadığımda yazıyorum işte...
Bahane oluyorsun yazmama
Az bucak ötekileşsem yorgunluğa doğru kayboluyorum yaşayamayacak halde buluyorum kendimi gücüm yetmiyor hayal kurmaya; dökülüyorum kağıtlara... hayat beni kaybetme korkusunun merkezine yerleştirdiğinde sağlı sollu terk edildiğimde göz yaşlarım yüzümü tahriş ettiğinde o vakitlerde; ne yanlış imlalar umurumda oluyor ne de kendim. 
Uyumaya yeltendiğimde uykusuzluğa kapılıyorum ya; işte o vakit bahane oluyorsun yazmama...
(Gecedir ne yazdırırsa yeridir...)