Yer Türk'ündü.
Dağlar ovalar bozkır yaylalar; kaynayan duran akan sular...
Hep Türk'ündü.
Gök...
Türk Gök'te doğmuş yönetmek üzere yere gönderilmişti.
Gök tartışılmaz bir şekilde TÜRK!
Türk'ün öz be öz ATAYURDU!

Deniz...
Deniz de Türk'ündü ancak bunun farkına geç vardı.
Sanki Çaka Bey'in gelmesini bekledi.
Ardından...
Enginliğini varsıllığını rengini dalgalanmasını kendine benzetti.
Deniz'e de sahip çıkmak hakkıydı.
Oğuz Ata bunu im etmiş oğullarından birine DENİZ adını vermişti.

Türk Deniz Beyi Çaka Bey "DENİZ" dedi.
Denizlere sundu Türk'ün gücünü.
Denizlere açtı Türk'ün ufkunu.
"Gelecek denizlerde" diye buyruk etti.
Bu buyruğun ardından ilk kendisi gitti.
Bir kutlu destan yoluydu Çaka Bey'in izlediği yol.
Bu yol onu denize hazırladı.
Man Kışlak Rey Musul Amasya Konstantiniyye İzmir...
İlla da İzmir...       

"Ah İzmir..."
Son sözü bu oldu Çaka Bey'in.

Çaka Bey! Kahraman yiğit Deniz Beyi!
İzmir'in ilk Türk egemeni...

Destancı'nın görevi seni unutturmamak!
Düşlerini unutulmaz kılmak!
"Türk'ü Türk yapan biraz da düşleridir."