Ben bir kara çilek
Toprağı kurumuş diyarlarda kırmızısı çalınmış bir gerçek.
Ne güneş görmüş ne de su verilmiş masum bir bebek.
Tutunmaya çalışmışım en kurak yerlerde
Tadımı zehir bellemiş insanlar acımasızca.
Ayak izleri kalmış gövdemde
Yağmur damlası yağmaz olmuş üzerime.
Zamansız açardı hep yeşilim
Soğuk buzların arasında tat vermişim.
Her soluk üzerimde adeta
Kırmızıdan çalıp kararttılar beni her defasında.
Kara çilek koydular adıma
Siyaha boyadılar sıra sıra.
Gelip geçtiler hep ara sıra
Unutuldum buralarda bu karanlık sokaklarda...
Ürkütür oldu artık insan sesleri beni
Karanlıkla besledim hep umutlarımın yeşilini
Hayal meyal hatırlarım gidenlerin ayak izlerini
Yapraklarımı kopartıp tek tek ezdiklerini.