İsmet iki aya yakın bir süredir Yedikule'nin karanlık kuyularının birinde tutuluyordu. Bir sabah zindanın kapısı büyük bir gürültüyle açılmıştı. Gardiyanlardan biri elinde 
tuttuğu  bir  tepsi  ile  içeri  girdi.  İsmet  tepsiye  bakınca  bunun  dünya  hayatında göreceği  son  yemeği  olduğunu  anlamıştı.  Çünkü  tepside  her  zamanki  ekmek  ve 
çorbanın  yanında  kırmızı  renkli  bir  şerbet  konulmuştu.  Feryat  figan  etmenin  bir faydası  yoktu.  İsmet  acele  etmeden  çorbaya  doğradı.  Yemeğini  bitirdikten  sonra 
şerbeti de içti. Bu sırada gardiyan yanı başına paslı bir ibrikle su getirmişti. İsmet ibriği aldı ve ağır ağır abdestini tazeledi. Ardından sırtındaki hırkasını yere serip 
iki rekat namazını kıldı. Ellerini nicedir göremediği semaya açtı. Uzun uzun dualar etti. Ayağa kalktığında gardiyan bir şeyler söyleyecek gibi oldu. Ancak İsmet fırsat 
vermeden  "Haydi...Gidelim!"  deyince  gardiyan  aceleyle  İsmet'in  eli  ve  ayağını zincirledi.  Böylece  yola  koyuldular.  Yedikule'den  At  Meydanı'na  kadar...  En  önde zinciri  sırtlayan  gardiyan  peşinde  İsmet  muhafızlar  onların  da  ardında  elindeki 
tokmağı davuluna vurup ortalığı ayağa kaldıran çığırtkan...
"Kim ki kıyar bir masumun canına Bakın görün ne geliyor başına..."