Ebeveynlik alanında gerçekleşen yöntem değişimlerine karşın çocukların nasıl bireyler olduğu ve nasıl yetiştirilmesi gerektiği konusunda nedense hiç değişmeyen birtakım tutucu varsayımlar bulunmaktadır. Bunlar yüzündendir ki çocukların şımarmaya tembel ve bencil bireylere dönüşmeye son derece müsait hatta meyilli olduğu kanaati oluşmuştur. Bazı çocuklar gerçekten de şımarıktır ama her çocuğun şımarmaya eğimli olduğu görüşü insan doğasını aşağılayıcı nitelik taşımaktadır. Dahası genel bilinçte yarattığı etki (şımartma korkusu) en sevecen ve temkinli ebeveynin bile zaman zaman kendine çizdiği yoldan çıkmasına çocukları "baş eğdirilmesi gereken vahşiler" olarak değerlendiren yöntemler kullanmasına yol açabilmektedir.