Modern insanın tarihi disiplin altına alınmasının tarihi olarak da okunabilir. Disiplin aile okul hapishane gibi disipline edici kurumlardan biri olan orduyu Almanya özelinde inceliyor. Esas olarak erkekleri askere dönüştürmek için hangi yolların kullanıldığını; bir askerin emir alınca kendi hayatını tehlikeye atarak başka askerleri hatta sivilleri öldürecek duruma nasıl getirildiğini anlatıyor. "Düzen ve disiplin" tutkunu toplum mühendislerinin toplumun en ücra köşelerine kadar askeri disiplin uygulayarak "ölmeyi ve öldürmeyi öğrenen" "güvenilir beden" ve "sadık ruh" lardan oluşan Nazizmi nasıl inşa ettiklerini gösteriyor. Ulrich Bröckling'e göre modern devlet ile ordu ayrılmaz bir bütün oluşturur. Modern devlet elindeki şiddet kullanma araçlarıyla egemenliğini garantilemiş; savaşa karar verme hakkını elinde tutmakla da insan hayatı hakkında karar verici duruma gelmiştir. Ordular siyasal egemenliğin en etkili aygıtlarından biri olarak bir askere devletin çıkarlarının her şeyden kendi hayatından bile önemli olduğu gerçeğini benimseterek oluşmuştur. Kral vatan halk özgürlük ya da güvenlik için ölmeye ve öldürmeye hazır olmak "devletin vatandaşı" olmanın başlıca koşullarından biridir. Kadını dışarıda bırakarak şiddet ve saldırganlığı içselleştiren bu "erkekler beraberliği" kendini salt askerlik dönemiyle sınırlamaz. Foucault'nun "büyük bir zindan" Weber'in "çelik gibi sert kabuk" diye adlandırdığı itaati içselleştiren "homojen biz"in yaratılmasına yönelik "düzenli ve disiplinli" bir süreç askerlik öncesi ve sonrasında da işler... Bu sürecin çok tutarlı bir sistematiği amacı vardır: Genç erkeği bütün ihtiyaçlarının karşılandığı yeni bir ortamda "eski ben"ini öldürerek "çakı gibi bir asker" yapmak ve tehdit oluşturduğu korkusuyla "kin ve nefret"in hedefi haline getirilen "düşman"a karşı hazırlamak!...