"İnsan ne zaman ümidini keser kesebilir kesmelidir? Bir veda ceset ispat bir kapanış olmadan ümidi kesmek nasıl mümkün olabilir? Yıllar boyu yanımızda olan biri bir gün yok olduğunda ölmeden terk etmeden sadece yok olduğunda insan aklı bunu nasıl kabul eder?
Edemez diye düşündüm insan bunu kabul edemez yavaş yavaş solar grileşir kendi gölgesi haline gelir ama ümit ne kadar cılızlaşsa insanın artık sadece kendine sakladığı bir sır olarak da kalsa bitmez kendiyle birlikte sahibini de yok edene kadar sinsice devam eder."

Özlem Alkan K'nın ilk romanında iki insanı bağlayan ve koparan şeylermodern ilişkilerin ardındaki tedirginlik rüyalarda ifade bulan
Hakikatler ve güvenli yaşamların köşesinde pusu kurmuş bekleyen
Vahşet var. Bir de nereye açıldıkları meçhul kapılar...