Ermeni kalesinin yokuş yolu... Dağın yamaçları ıssız ve sessiz. Sanki hiçbir şey yaşanmamış gibi. Kalenin yıkıntıları ormanın göğsünde can çekişmekte.
Aklımda hep vedalaştığımız gün... Asırları deviren dostluklar bakışlarla vedalaştı kelimeler haramdı dudaklara. Göz göze konuştuk birçok şeyi.
Karine gitmeyi bilmeyen kadın... Benden hiç gitmedi. Gözleri bize "Beni özlediğinizde kaleye bakın ben hep orada olacağım." demişti sanki. Evet ben o harabeye bakıyorum şimdi. Biz oradayız Karine. O sıcak elinden tutmuş rüzgârın taradığı otların içinde koşuyoruz. Arkamızda Abraham Garabed Yeprosine Armen Adem Kemal Şah Senem... Cıvıltıları duyuyor musun Karine?