Zamanın adını sordun
bir okyanus ölüsü yatıyordu sesinde
zamanla ben öylesine benziyoruz ki dedim
soğuk taşlar taşıyoruz bırakmadan
hayatı sürükleyen bir nehre

başka gözlerime dedim
adını unutmuş bir yolcunun sesiyle
başka o eski yolculuğun alfabesine
çünkü her öyküde bir yolcu gerek
göz yaşını da okuyan biri olmalı
sessiz bir amforanın kırık kalbinde