Kaç kişiyi yolcu ettim kalbimden kaç kişiyi uğurladım ruhumun bir köşesinden gözyaşlarıyla. O kadar çok ki ben bile hatırlamıyorum artık sayısını ama insan buna da alışıyormuş zamanı gelince. Bağışıklık  kazanıyormuş. Belli bir zaman sonra can acıtmıyormuş o gidişler. O kadar çok giden olunca öğreniyormuş insan daha az acıyla yolcu etmeyi.
Belki tekrar geri gelir "nasılsa döner" demekle avunuyormuşsun sonra o avunmaların da gelip geçici olduğunu öğrenmek zorunda kalıyormuşsun.
İnsanın seferleri insan seferi hiç bitmiyormuş.

Öğrendim ki gerçekten giden geri gelmiyormuş...