Vicdanımın en orta yeri acıyor.   Size de arada bir olur mu böyle? "Acaba" diyorum; bu ince çizgide nefes aldınız mı hiç? Ben çoktandır alıyorum şimdi bile...
Üst üste hem de bin kere tekrar ederek ve katlayarak çoğaltıyorum içimdeki sancıyı.
Burası bir uçurum kenarı... Metrelerce yukarıdan aşağı doğru bomboş gözlerle bakılan bir yer. Ne kadar da özgürlük kokuyor ah! Sonrasında kanatlarım varmış gibi bir hisse kapılıyorum.  Tadına bakmak için sabırsızlanıyorum aslında. "Ölmek nasıl bir şey?" diye tekrarlıyorum içimden.  Dedikleri kadar jilet kesiği gibi kesiyor mu acıları? Mesela ne kadar bir şiddetten sonra hafifler insan? Biliyor musunuz?
Biliyorsanız söyleyin.
Bir insanın en doruktaki bir acıda bile duyarsız kalabilir mi kalbi? Azı çoğu ölçüsü nedir?
"Acı" diyorum acı hani?
Yaktığı yerden bir cerahat gibi akıp gider mi ya da hiç gitmez mi? Merak ediyorum sahiden. Şimdi hangi inanç geri çevirecek içimdeki intihar isteğini? Nasıl bir umut erteleyebilir ecele beni? Beni kandıracak bir söz var mıdır bu dakikadan sonra ve hâlâ? Varsa söyleyin.
Gelecekse beklerim.
Ama kandırmayın beni.