Tanımlaması zor bir pişmanlık bendeki. Bu pişmanlığa kalsa hızla hiç durmadan koşmamla belki suyun içinde nefesimi tutmamla belki de sokakta eski bir duvara elimde spreyle yazı yazmamla sızısı geçecek gibiydi. 

"Sensiz çöl gibiyim." yazsam affeder miydi beni? 


Neyin içine düştüğümü ben de bilmiyordum ancak yemin etmiştim. Hepsini bir bir çözecek ve bu köyden kollarımı sallayarak çıkıp gidecektim. Sanıyordum! Hayat hesabımızda olmayan hikâyeleri karşımıza çıkarıncaya kadar bizler hep kendi planlarımıza inanıyorduk çünkü. Oysa artık bambaşka bir yere savrulacaktı yapraklarım. Bilemezdim!