Annemin kaybı ile benim hayatım da diğer her şey gibi anlamsızlaştı. Telefonumun rehberindeki "annem" yazısına bakıp duruyorum boş boş. Artık o telefon hiç açılmayacak biliyorum. Kendimle kavga edip duruyorum bu yüzden. Kontörüm bitecek diye kısa kestiğim konuşmalarımızı hatırlıyorum içim acıyarak. Beynimin derinliklerini kaplayan o "keşke" duygusundan nasıl kurtulacağım? Hafta sonları kaçıp gittiğim o kapının kapandığını gözü gibi baktığı çiçeklerinin bile boyunlarının bükük kaldığını bilmek... Hepimiz öksüzdük artık. Hayatımın bundan sonrası çok daha zor olacaktı ben işte asıl şimdi büyümüştüm. Anlamsız kırgınlıklar küslükler ve pişmanlıklar...

Haydi eskiye dön bakalım dönebilirsen.