Selam! Ben Yunus Arif Emre Çelebi. %80 cerebral palsy hastasıyım ama kendimi hiçbir zaman engelli gibi görmüyorum... Aynanın karşısına her geçtiğimde gözlerimin içine bakarak "Ben engelli değil insanım" diyorum. Hayatta dik durmayı böyle başarıyorum. Mücadele etmek zorundayım. Allah benim kaderimi böyle şekillendirmiş. Bu aklım bu yüreğim gözlerim ellerim benim değil ki Allah'ın bendeki emanetine iyi bakmak zorundayım. Hayatta görevim ve gayem bu. Bazen engelli sakat özürlü ve buna benzer en ağır ithamların muhatabı yek ben oldum diye kızmıyorum karşımdakine... Çünkü kaderin üzerindeki kadere güveniyor kendimi tanıyorum. 

Küçükken hep derdim ki "Neden ben engelliyim?" ama yaşım ilerledikçe cevaplarını kendimde buldum. Durumum Allah'ın bana bahşettiği bir ikram imiş; engelli olmak suç ya da talihsiz bir ceza değilmiş onu öğrendim. Ben bu hayatı yaşayarak öğrendim. Babama ve anneme bir kere dahi "Neden ben engelliyim?" demedim ki bu sorunun cevabını zaten bildiğim için. Bilakis bu puzzle'nin bir parçası belki de en önemli parçası olarak büyük aile fotoğrafını tamamlamaya geldim. Size bir sır vereyim mi aslında ben bu hayatı isyan ede ede öğrendim. Fakat isyan etmenin de bir işe yaramadığını yaşayarak öğrendim. Kendimi diğer insanlardan farklı gördüm kabul. Onlar gibi hür bir yaşamı paylaşmadığım için içlendim tamam; ama sonra anladım ki; aynı yerde nefes alıyoruz aynı hayata eşit bakıyoruz işte o vakit aramızda fark olmadığını gördüm.

Sevgi ve saygılarımla!