'Kıyıdakiler kıpır kıpır ama tereddüt içinde paralarını denkleştirmeye çalışıyorlar. Kıyıda kalmak gemide olacak eğlenceleri daha da büyütüyor insanların gözünde. Kıyının herşeyi aşikar tekdüzedir artık. Gönüller gemiden ve yoldan yana akmaktadır ya gerekçeler ışık hızıyla sıralanır. Kıyı olacağını olmuştur orada taş kıpırdamamaktadır keşfedilecek hiçbir şey kalmamıştır. Gitmek öyle mi?.. Bir gemiyle aydan serpilen ışık tozlarının altına doğru yüzmek. Gemi görününce mi gözlerinin derinliklerine doğru hiç bakılmamış kadınlar ve erkekler sönmüş bir ocak gibi görünmektedir kıyıda? Yoksa toprak kendi içine çekilip gizlerinin üzerine katlandığında ve ses vermediğinde mi gemi çıkagelmektedir? Hazinelerle hüzünlerle ve renk renk ateşlerle kaynamakta olan karalar tam ne zaman kapkara görünmektedir?'

'Dün gece.... Tam gökyüzü siyahtan maviye dönerken Yuşa tepesine vurdum motoru. Tepeye daha çok varken rampada kaldım. Hiç insan sesi yoktu. Gezegenin sesi geliyordu kulağıma. Orada öylece yolun bir aşağısına bir yukarısına bakarken ilk insan olduğumu düşünmeye başladım. Bunun nasıl bir duygu olabileceğini anlamaya çalıştım. Motoruma baktım. Yabancı... Bayır aşağı yuvarladım gözden uzaklaşsın diye. Bir iki seslendim ormanın içlerine. Sesimi tanıyamadım. Dilimi anlayamadım. Bu dili nereden öğrenmiş olabileceğimi düşündüm. Yıllardır ilk kez ağladım. Herkesin savaşta ölmüş olduğunu hayal ettim. İnsanları özledim. Bir insanım olsun istedim. İnsansızım dedim defalarca. Uyumuşum. Acayip bir rüya gördüm. Uyandım ki gün doğmuş insanlar geliyor piknikçiler dilekçiler... Motoruma doğru nasıl koştuğumu bir bilsen."