Geceye kaçmayı sevmiyorum biliyorsun ama kaçmalıyım. İçim ezik yorgun isyan sınırlarında oynaşan ve fakat içimdeki kapıları kendime kapatma cesaretini göstersem de bir gerçek dilenci gururuyla kaçmalıyım geceye... Ama ben bitmem gülüm... Sonsuzluk kendine özgü rüzgarını ümitle üflemiştir kalbime... Bu maceranın bilinmedik sonu yalnızlık da olsa ben bitmem; biz bitmeyiz gülüm öyle görünsek de...

Bir ümit var yarın için. Küçücük bir ümit. Sessizliğinin fırtına öncesi olduğunu kabul ediyorum. Öyle bir sessizlik ki bu beni belki de kendi içselliğine doğru çeken kurtuluşum. Kaçtıkça aslında bana doğru koşan biri gibi düşünüyorum seni. Düşlerden çıkıp hayatımın bir parçası olacağın günler için bir hazırlık olarak mı kabul etmeliyim bugünleri? Söylesene bana gülüm aslında ben sen miyim? Var mısın gerçekten de?..