''...Eski kasabamızı terk ettiğimizde babamla klasik sözlerimizi tekrarladık. Ben ne söyleyeceğini bildiğim için babama karşı gülümsedim. ''Adettendir oğlum.'' dedi. Yapacak bir şey yoktu. Sonuçta yeni bir hayat yeni umutlara gebeydi. Onları daha doğmadan öldürmek hiç âdetimiz değildi. Dik durduk ve birbirimize sözümüzü hatırlattık; ''Her şey daha güzel olacak.'' Genelde güzel anılar sonunda muhakkak terk etmek zorunda kaldığımız eski hayatlarımızın aralarında sıkışıp kalırlardı. Ama biz her defasında aynı sözü vermekten hiç bıkmazdık. Sonuçta umut para ile satın almadığımız ender şeylerden biriydi ve bizde de tüketemeyeceğimiz kadar çok vardı...''