Kemal Ahmed  yüreklerimizde her zaman tavaf edeceğimiz bir ibret abidesi gibi yaşıyor.

Suad Derviş

Kafası
yüzde yüz uygun muydu kafama
bilmiyorum ama
 o benim soyumdandı.
Etiyle kanıyla değil 
belki de heyecanıyla değil 
batırıp parmaklarını kanayan yarasına 
beyninin ışığını sattığı için 
bir ekmek parasına.
Fakat ve yazık ki o!
namludan kopan bir kurşun gibi haykırıp 
karanlık acıların camını kırıp 
güneşi dolu dizgin gözlerine dolduramadı!
Gün geldi ağrıdan ayakta duramadı.
Ve işte o zaman 
çocuğunu boğan 
aç bir ana gibi 
bir çözülmez çemberin kıvranarak içinde 
boğdu kendi elleri ile yüreğini 
bir rakı kadehinde.

Tutunmak istedi kaçtılar 
çalıştı kırbaçladılar;
Susadı kendi kanını içti o!
Parça parça insan kafası satılan 
kaldırımlarında aç yatılan 
bir caddeden 
mukaddes bir ıstırap şarkısı gibi gelip 
geçti o!..
Nâzım Hikmet