Hiç görmeden doğduğumuz bu(dünya) gurbet hiç görmeden gideceğimiz vatanın habercisi değil midir? Her gün tefekkür bolca bir tefekkür bahar'da yağan yağmura benzer; nasıl ki yağmur yağdıkça tohumlar çiçek açıyor otlar yeşeriyor insan da düşündükçe yüreğindeki hakikat tohumları filizleniyor gün yüzüne. Derin derin düşünmekten korkmayın çünkü ağacın kökleri toprağın derinliklerine kök saldıkça (indikçe) gövdesi dalları ve yaprakları gök yüzüne çıkıyor nefes alıyor güneşine çıkıyor ışığına çıkıyor.

İnsan da düşündükçe ışığına kavuşuyor amacına gayesin  kavuşuyor nefes aldırıyor ruhuna. Düşünmek insanı yaratılış gayesine götüren bir ışıktır.

Dünya dikenli bir güle benzer ama ucunda gül vardır. Sınırlı bu ömür imtihan için geldiğimiz bu dünyanın elbette ki zorlukları olacaktır; zorluklara sabreden güle kavuşur o gül ebedi diyardır  sonsuz ölümün olmadığı vatandır...

Her insanın bir parmak izi olduğu gibi bütün insanların da ortak bir yürek kodu ortak bir fıtrat  kodu ortak bir gönül kodları evrensel kodları vardır; onlar da insanın yaratılış gayesini  amacını yolunu bilmesidir. Yeryüzündeki herşeye dönen dünyanın hızından  güneş sistemine  menvsimlerin oluşmasından ozon tabakasına kadar her şeye çok ince bir ayar veren ALLAH insanı  elbette ki başıboş  bırakmıyor insana da bir kulluk yolu çizmiş akıl  vermiş irade vermiş  yeryüzünde yarattığı herşeyi insan için birer işçi kılmış adeta doğan güneş yağan yağmur esen  rüzgarlar sayısız çiçekler dağlar gökler yıldızlar ay kısaca herşey insan için. Ya insan ne  için? İnsan da ALLAH (cc) İÇİNDİR KULLUK İÇİNDİR SINIRLI BU HAYATTA İMTİHAN EDİLMESİ İÇİNDİR. Canıyla malıyla hastalıkla korkularla aklının sınırlı oluşuyla imtihan olup yaptıkları karşılığında cennet ya da cehenem... Dünyaya sabretmek gülün dikenlerine sabretmeye  benzer; dikenlerin ucunda gül var varsın biraz dikenler ellerimize  batsın. Sınırlı bu hayat da dikenlere benzer sonunda sınırsız bir hayat var ölümün olmadığı ebedi bir vatan...