Özürlü bir bireyin anne babası olmak çok zor; bunları anlatmak yaşadıklarımızı anlatmak daha da zor. Benim B'den önceki ve B'den sonraki hayatım var ama hayat devam ediyor. Üç çocuğumuz daha var yaşamak zorundayız ve B'yi de yaşatmak zorundayız. "Hayat" derler ya "süprizlerle ve acılarla doludur." bir gecede hayatım tersine
döndü ve bu terse dönmeyi bir yıl anlayamadık. Bir yıl sonunda anladık ama biz bizlikten çıkmıştır. Örneğin birileriyle arkadaşlarımla konuşurken gülmem gerekiyordu ama gülemiyordum. Çünkü hep eğer gülersem "Benim çocuğum hastanede yatarken ben gülersem etraftakiler ne der?" diye kaygılanıyordum. Ağlamam gereken
zamanlarda da ağlayamıyordum birileri gördüğü zaman "Hep ağlıyor" derler diye. Anlayacağınız hep ikilem içinde yaşıyorum. Yapılacak en kötü şey Tanrı'ya küsmekti. Babalar sevgilerini ilgilerini özlemlerini üzüntülerini sözlü olarak belki dile getiremeyebilirler ama mutlaka içlerinde çok büyük fırtınalar kopuyordur. Ben şanslıyım
zor da olsa dile getirebiliyorum. Babalar sert gözükür; uzlaşılmaz yaklaşılmaz erişilmez gözükür ama halbuki hiç de öyle değildirler. Onların o suskunluğunda içe atmalarında çok daha farklı bir sevgi çok daha farklı duygular yüklüdür. Aile bir bütündür baba da ailenin bir parçasıdır ve bu işte başarıya ulaşılmak isteniyorsa babanın mutlaka desteği alınmalıdır. Hatta sadece anne baba değil ailede kim varsa bu çabaya katılmalıdır.