Çocuğu "küçük melek" olarak niteleyen Abdülhak Hamit aynı adı taşıyan şiirinde "gözlerinin gökyüzünden nişane" taşıdığını "bir damla gözyaşında denizlerin coştuğunu" söyler. Şiir boyunca pekçok özelliğini anlatır çocuğun. Onun bir "küçük şey" olmadığını ifade etmeye hatta ispatlamaya çalışır. Ve arkasından da şu soruyu sorar: "Çocuğa kim demiş küçük şeydir?" Bu sorunun cevabını da yine kendisi verir: "Bir çocuk belki en büyük şeydir." Abdülhak Hamit'in bu iki dizesi adeta bir özdeyiş halinde dilimize yerleşmiştir:
"Kim demiş çocuk küçük şeydir;
Bir çocuk belki en büyük şeydir..."
Ne kadar doğru!