Ayazda
gözlerin ümit
saçların bahardı
akşam kızarırdı yanaklarında
donmuş vakitleri seyrederdim
düşlerim naftalin kokar
hatıralar sandığında
saçlarını örüp duruyorum zamanın
suskun gölgeme kızıyorum boyuna
insan kendi karanlığını yaşıyor
biliyorum geceler de morarır ayazda
ürpertiyor beni devasa kentler
taş duvarlar arasında büyüyor yalnızlığım
ağlamak hafifletmiyor ki hüznümü
hâlâ açlıktan ölenler var
bir yürek neden kanar? diye soruyor şair
sahi neden kanar
dağlarıma kar yağıyor dört mevsim
ölüyor zümrüdü anka'm!