Divan edebiyatı bünyesindeki pek çok edebî türden biri olan hezl yahut tehzil -yeterince edebî görülmediğinden olsa gerek- çok fazla üzerinde durulan bir tür değildir. Başlangıçta manzum ve mensur metinlerde bazen bir hikâyede bazen de bir kıt'a yahut tarih beytinde; kimi zaman hiciv kimi zaman ise latife ile iç içe karşımıza çıkan hezl XVI. yüzyıldan itibaren edebî bir ıstılah olarak daha belirgin bir hüviyet kazanmıştır. Öyle ki bu yüzyıldan itibaren hezl maksatlı müstakil eserler mecmualar vücuda getirilmiştir. Bu türün sınırlarının tam olarak çizilebilmesi ve de anlaşılabilmesi divan edebiyatı bünyesindeki diğer metinlerde olduğu gibi ancak hezl/tehzil türündeki eserlerin şerhi ve tahlili ile mümkün olabilir.
Bu çalışma XVII. yüzyıl şairlerinden Ahmed Mantıkî'nin (1595-1635) payitaht imamlarından İmam Pendî Efendi hakkında yazdığı bir hezliyenin Tâhirü'l-Mevlevî (Olgun) tarafından şerhini ihtiva etmektedir.
Mantıkî'nin hezliyesinin Tâhirül'-Mevlevî gibi şair gazeteci yazar müderris mesnevihân edebiyat tarihçisi ve şârihlik vasıflarını şahsında mezc etmiş bir kimse tarafından şerh edilmiş olması ise ayrıca önem arz etmektedir.