Islak bir Cumartesi gecesiydi...
Ay ışığı yüzümüze vuruyordu
Polis bizi biz polisi arıyorduk
Ne vakit ay ışığının altında buluşsak
Ay ışığı yüzümüze cop oluyordu...
Dost oluyordu kimsesizliğimize...
Islak bir cumartesinin gecesiydi
Eyvahın ilk hecesiydi...
Kaçıyorduk deli taylar gibi
Kaçıyorduk cihangir yangınından
Anamızdan emdiğimiz gelmiş burnumuzdan...
Kaçıyorduk yüzümüze cop olan ay ışığından
Ve Cihangir yangınından...
Bir polis bir de bilmeceydi ardımızda kalan
Bir bendim bir de bizdik Cihangir'e ağlayan...
Yanıyordu yamalı yürekler 
Yanıyordu yüzdeki ergenlikler...
Sonra çocuklar doldu sokaklara
Onlar da ay ışığıyla merhaba dediler copa...
Kimi aslan kimi korka korka...
Adımlarımız büyüdükçe büyüyordu her sokakta
Yangından kaçırdığım umudun reçetesi vardı cebimde
Bir de çocukların pervasız gülüşü...
Görmek istemiyordum Cihangir'in çöküşünü
Görmek istemiyordum copun bizi öpüşünü...
Çıkmaz bir sokakta yakaladılar bizi
Kan kardeş ettiler kelepçeyle...
Gizleyemedik düşlerimizi
Gizleyemedik kimsesizliğimizi...
Artık geride kalan sadece sokakta yankılanan eyvahlar...
Yine de bekleyin çocuklar
Gelecektir umutlu yarınlar!
İsmail Sönmez