Henüz 8 yaşındayken ne kadar adaletsiz olduğunu öğrendiği hayatın bir parçası daha olmaya hak kazanmıştır Onur. Bedeninin ağrılarıyla yatağına uzanmış ruhunun derinlerinden gelen acıyla da gözleri dolmuştu. Göğüs kafesinin ağrıları şimdi kalp ağrılarına dönüşmüştü.

Kendini yalnız ve çaresiz hissediyordu. Buraya ait değildi ve olmamalıydı da. Kafasına kadar çektiği yorganın altına girip içinde ne varsa dökercesine ağlıyordu sessizce. Her gözyaşı hayata olan bağından bir parça koparıyordu.