Hayatın hızlı ve kolay geçtiği ruhun boşluğa ve büyük sıkıntılara gebe kaldığı bir yüzyıla gençliği denk gelen bir kız. Bu genç kız kendini yaşadığı kalabalık dünyanın içinde yalnız hissediyordu. Kısacası bu kalabalık ona zindan gibi geliyordu. Hissettiği bu yalnızlık ona kendi alanını oluşturma şansını vermişti. Ayrıca inşaat ustası bir babanın ve ev hanımı olan bir annenin üç çocuğundan ortancasıydı. Bununla beraber kıt kanaat ama huzurlu geçinen bir ailenin sabır ve neşe direğiydi.

Derslerinde başarılı olan Ayşe okumayı çok seviyordu. Küçük yaşlardan beri karşı apartman sakinlerinin attığı gazeteleri çöpten alıp okuduğu olurdu. Zaten bu heves ve gayretlerinin çabasını okul birincisi olarak almıştı ama bu başarının ona yetmeyeceği belliydi. O okuyup ailesine ve çevresine faydalı olmak istiyordu. Çünkü zorluğun neredeyse her türlüsünü görmüştü; Yanında beş aylık kardeşi mi yanmadı? Gecelerce aç mı kalmadı? Sabahlara dek ayakları mı donmadı? Ama babaannesinden öğrendiği iman sabır ve tefekkür ona öyle bir direnç ve enerji veriyordu ki her düşmesinde bir şekilde yeniden ayağa kalkıyordu.