Yaşlı bir kadın bir yolun üstünde dikkatlice bir şey arıyormuş. Onu uzaktan gören bir genç teyzenin bir şey aradığını muhtemelen gözü iyi görmediği için de aradığı şeyi bulamadığını düşünerek teyzeye yardıma koşmuş. "Teyzeciğim hayrola ne kaybettin?" diye sormuş "İğnemi kaybettim evladım." diye cevap vermiş teyze. "Peki teyze tam olarak nerde kaybettin?" diye sormuş genç teyze "Ahırda kaybettim oğlum." demiş. Genç şaşkınlıkla "Ahırda kaybettiğin iğneyi neden burda arıyorsun?" diye sorunca teyze gayet soğukkanlı bir şekilde "Ahır çok karanlık. O yüzden burda arıyorum." diye cevap vermiş.
Ruhsal dinginliğini kaybeden insan çareyi her yerde arar. Bir tek kendi karanlık taraflarına bakmayı akıl edemez. Hal böyle olunca ahırda olduğunu bildiği iğneyi yol üstünde arar durur. Bulamadıkça öfkelenir. Öfke onu kuşatınca da kendisi dahil her şeyle amansız bir kavgaya tutuşur. Girdiği bu sarmal kişinin hayatını kilitler ve her şey anlamsız hale gelir.
Elinizde tuttuğunuz kitap size öncelikle ahırın yolunu bulduracak bir navigasyon niteliğindedir. O arayıp bir türlü bulamadığınız iğne belki de kendi BEN'inizi yeterince merak etmemiş olmanızdır. Yunus'un "Bir ben vardır bende benden içeri." dizelerinde olduğu gibi türlü gerekçelerle kendi derinliklerinize sakladığınız BEN'inizi bulma kılavuzudur bu kitap.
BEN YAPTIM OLDU aynı zamanda Anadolu'da kullanılan pek de sevimli çağrışımları olmayan bir deyimdir. Kerameti kendinden menkul birinin bir işi kuralına göre yapmayıp kendi saçmalığını kuralmış gibi anlattığı durumlarda kullanılır.
Yazar burada bu sevimsiz ismi kitabına koymakta bir mahsur görmeyerek risk alıyor. Kitap boyunca -yazım yanlışları dahil- bir kez bile geriye dönmüyor kitabını kimseye redakte ettirmiyor ve sonuçta ortaya hayat gibi bir kitap çıkıyor. Hayatın bütün sırrının bu sevimsiz deyimde olduğunu gördüğünüzde siz de çok şaşıracaksınız. Gördüğünüz gibi yazar arka kapak yazısını da kendisi yazıyor ve diyor ki BEN YAPTIM OLDU.