Eski İstanbul ramazanlarında her gün iftar ve sahur vakitlerinde davulcu ya da bekçi tarafından okunan mâniler edebiyat açısından olduğu kadar İstanbul folklorunun tanıkları olmaları bakımından da kıymetli dil ve kültür yadigârlarıdır. Bu mânilerde hikmetli sözlerin yanında çoğunlukla nükteli bir dil kullanılması dikkat çeker. Bunun amacının muhatabı güldürmek eğlendirmek hoşça bir an geçirtmek olduğunu söylemek mümkündür. Bu şekilde dinî günlerin çeşitli vesilelerle sadece birer ilahi vazife olmaktan çıkarıldığı burada olduğu gibi iftarda sahurda okunan mânilerle onların "bu mâh aylar yücesidir / zevk u safâ gecesidir" denilerek bir neşe kaynağı kılındığı yolu gözlenir bir hâle getirildiği külfet değil büyük bir nimet bilindiği kolaylıkla görülebilir.

Ramazan-nâme içerdiği yüzün üzerinde fasıl ve bin dört yüz yetmiş beş mâni ile türünün en hacimli eseridir. Yalnızca edebiyat ve dil açısından değil; dinî tarihî coğrafî içtimaî yönlerden de zengin içeriğiyle kıymetli ve nadir bir eserdir. Eserde umumiyetle İstanbul'un semt hamam mesireleri vs. gibi özellik­leri işlenmekle beraber renklerden mesleklerden hayvanlardan meyve ve tatlılardan da bahsedilir.