Çoğu sanat tarihçisi öncelikle sanatçının kişiliği ile ilgilenmiş ama sanat eserinin ortaya serebileceği manevi gerçeğe 
gözlerini kapamıştır. Onların kavramaya çalıştıkları böyle bir sanatsal ifadeye neden olan psikolojik dürtüdür. Şimdi 
bireycilik ya da psikolojizm olarak adlandırabileceğimiz bu akım hiçbir zaman bireysel sorunların ya da deneyimlerin 
sahnesi olmamış İslam sanatının ruhundan olabildiğince uzaktır. Müslüman sanatçı ilahi kanunlara 'boyun eğmesi' 
sayesinde güzelliği üretenin ya da yaratanın kendisi olmadığının; bir sanat eserinin ancak kâinatta mevcut düzene itaat 
ettiği oranda güzel olduğu ve bu yüzden evrensel güzelliği yansıttığı gerçeğinin her zaman bilincindedir: Bütün 
Prometeci yaklaşımları dışlayan bu bilinç daha çok İslam sanatına yüce ve kişiler üstü bir nitelik kazandırır. İslam 
düşüncesine göre sanat semâvâtın hareketine hükmeden yasalar kadar kişiler üstü olduğunda insana Allah'ı tanıtır.