İmam-ı Rabbânî (k.s.)'nin hayatı boyunca şu dört önemli görevi üstlendiğini görmekteyiz: Dîn-i ilâhî adındaki bozuk din ile mücâdele; müslümanlar arasındaki bid'at ve hurâfelerle mücâdele; müslümanları destekleyerek Hindûlar tarafından uğradık­ları zulmü engelleme; tasavvuf ehlinin yanlış anlayış ve uygulamalarını düzelt­me.
Tasavvufu işin özü ve fıkhı işin kabuğu olarak gören kimi sûfî çevrelere reddiyede bulunup âhirette hesap zamanı gelince şeriattan sorulacağını tasav­vuftan sorulmayacağını tarîkat ve hakîkatın şeriata hizmetkâr olduğunu ifade etmiştir. Vahdet-i vücûd konusunu yanlış anlayan sûfîleri uyarmış vahdet-i vücûdun üzerinde vahdet-i şuhûd adında bir mertebe olduğunu onun da üzerinde abdiyyet mertebesi bulunduğunu asıl hedefin abdiyyete ulaşmak olduğunu belirtmiştir.
İmam-ı Rabbânî (k.s.) hayatı boyunca müntesiplerinin İslâmî kaidelere ve ehlisünnet çizgi-sine bağlı kalmayı vurgulamış yaşadığı tasavvufî hâlleri ve seyr u sülük esnasındaki ruhî tecrübelerini aktarmış ve varlık konusunu derinlemesine tartışmıştır. Fikirlerini zahir uleması gibi zihnî ve rasyonel yaklaşımlarla değil yaşadığı tasavvufî tecrübelerle temellen-dirmiştir. Yaşadığı dönemdeki Hindistan coğrafyasının dinî ve sosyal yapısındaki aksaklık-lara eserlerinde sıklıkla işaret eden İmam-ı Rabbânî (k.s.) önemli konularda yöneticileri uyarmış ve onların İslâmî esaslara riayet etmelerini teşvik etmiştir. Müridlerine yazdığı mektuplar-da tasavvufî konulara ağırlık veren İmam-ı Rabbânî (k.s.)'nin devlet yöneticilerine yazdığı mektuplarda daha çok dinî ve sosyal konularla iktifa ettiği görülmektedir.
Tasavvuf terminolojisine birtakım yenilikler getiren İmâm-ı Rabbânî (k.s.) daha önceki Nakşî geleneğinden farklı olarak letâife ayrı bir önem vermiş bu latifelerin seyr ü sülûkta önemli bir mevkinin olduğuna dikkat çekmiştir