Ece Ayhan "Hoş çakal hoş tilki" diye bitiriyor Enis Batur'a yazdığı bazı mektuplarını. Hayatla olduğu kadar mektubun muhatabıyla da iyimser bir ilişkiyi bildiriyor bu son sözler; ayrıca Ece Ayhan'ın dille oynamayı sevdiğini de işaret ediyor. İlk mektuplar 1974'te beyin ameliyatı için gittiği Zürih'ten. Sıkıntılı günlerinde hem edebiyat ortamından hem de dost ve arkadaş diye bildiklerinden yakınıyor. Diğer mektuplarında da hastalıklarından çektiği maddi ve moral acıları aktarıyor. Bu durumun üretimini bir yandan nasıl kösteklediği diğer yandan da nasıl bir yazma duygusu geliştirdiği fark ediliyor. Kitaplarının yayıncısı olarak yazdıklarında ise Batur'a duyduğu güven hissediliyor. Kitaplarını nasıl kurduğu nasıl ve hangi şartlarda çalıştığı kimi şair ve yazarlar hakkında neler düşündüğü yoksulluğun ve yoksunluğun insanı nasıl etkilediğine ilişkin doğrudan veya dolaylı bilgilerle dolu mektuplar. Elbette şiiri için ipuçları da sunuyorlar. Mektupların tonunda her ne kadar yakınma baskınsa da bu metinlerin derininde sevincin nabzı atıyor. Ece Ayhan çeyrek asrı geçen bir zamanda Enis Batur'la dertleşiyor. Hoş Çakal Hoş Tilki "ayağa kalkarak" Ece Ayhan dedirten bir kitap.