Bu romanda; insanların mecbur kaldıkça her koşulda şartlara göre evrildiğini göreceğiz...

18. Yaşım Ölümün eşiğinde her yanım kan kokuyordu. Her defasında Azrail benden vazgeçiyordu. Yargılanıyordum yeniden düştüğüm koğuşlar ya çok soğuk yâda cehennem sıcağındaydı. Bana ait Bir kimliğim yoktu. İnsanlığımın asaleti vardı. Ölmek hak öldürmek Suçtu. Bir çocuk için delirmiş bir annenin varlığı ne kadar ürkütücü olsa da istismara uğramak kadar korkunca hiçbir şey yoktur...
Cemalim Emekliliğinin tadını çıkarmasına az kalmışken Bütün Annelerin elleriyle onu zevkle boğuyordum. Kuş gibi çırpınıyordu. Ellerimin arasında sadece bir defa soludu son nefesini. Gözlerimin içine bakıyordu. Ve ben ona bütün çocukların gözleriyle bakıyordum. Cemali bir solucan gibi kaydı ellerimin arasından. Ayaklarımın dibindeydi günahkâr bedeni. Gülümsedim. Huzurluyum onun sapkın hayatına son verme heyecanı beni keyiflendirdi. Cemali artık sonsuza kadar emekli. Gittiği cehennemde istirahat edeceğini sanmıyorum.