"Baktıkça  içime  kaybolan  ve  battıkça  yüzeye  belirginleşen  şehrin  yüzen  kanyonlarında  bulutların kazası...  Seslerin  gitar  tellerinde  çırpınışına  benzerken  ölümle  defalarca  çarpışmamız  seni  duyumsuyorum  duy!  Umursuyorum  seni  ve  umur  bir  dehlizde  su yosunu  zamanı  anımsıyorum.  Ruhumla  derinleşen bir  avizede  ışık  şu  varlığın.  Vardığımda  karartıların haytalıkla  dolu  sessizlikleri...  Sen  sen  olalı  böyle  sen olamamışsın  belli  ki...  Ya  da  tutunduğum  ya  da'larımdan  kırılacak  bordomsu  bir  boşluğa  düşeceğim.  İşte "Zaman  zaman!"  diye  haykırdığın  o  ot  dudaklarından çocukluğumu  dinleyeceğim..."