Günümüzün biyoteknolojik ve genetik gelişmeleri insan doğasının geleceğine ilişkin pek çok tartışmayı beraberinde getiriyor. Bu gelişmelerin felsefi etik ve siyasal sonuçlarını ele alan Habermas'ın yönelttiği en çarpıcı soruların başında insanın tasarımcısının yüce bir varlık değil yine bir insan olmasının insanın kendini tanıyıp bilmesi açısından nasıl bir sonuç doğuracağı geliyor.

Pratik felsefenin adalet kuramları tartışmaları içinde tıkanmasını eleştirip ahlakın "tür etiksel" bir anlayış içinde ele alınması gerektiğini savunan Habermas doğal yollardan büyüyüp gelişen ile insan elinden çıkarak var olan insan doğasına ilişkin son derece çarpıcı akıl yürütmelere yer verirken insan doğasının araçsallaştırılmasına karşı çıkıyor biyoteknolojik tasarıma dayalı insan yaşamı modelinin aczini gözler önüne seriyor ve çağımıza uygun bir "kendi olma imkânı"nın hangi felsefi ve etik temeller üzerine oturması gerektiğini sorguluyor.