«در زﻧﺪﮔﯽ زﺧﻤﻬﺎﯾﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮره در اﻧﺰوا روح را آﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﺨﻮرد و ﻣﯿﺘﺮاﺷﺪ. اﯾﻦ دردﻫﺎ را ﻧﻤﯿﺸﻮد ﺑﻪﮐﺴﯽ اﻇﻬﺎر ﮐﺮد، ﭼﻮن ﻋﻤﻮﻣﺎ ﻋﺎدت دارﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ دردﻫﺎی ﺑﺎورﻧﮑﺮدﻧﯽ را ﺟﺰو اﺗﻔﺎﻗﺎت و ﭘﯿﺸﺎﻣﺪﻫﺎی ﻧﺎدر و ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺸﻤﺎرﻧﺪ؛ و اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﯾﺎ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ، ﻣﺮدم ﺑﺮﺳﺒﯿﻞ ﻋﻘﺎﯾﺪ ﺟﺎری و ﻋﻘﺎﯾﺪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ آﻧﺮا ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﮑﺎک و ﺗﻤﺴﺨﺮآﻣﯿﺰ ﺗﻠﻘﯽ ﺑﮑﻨﻨﺪ؛ زﯾﺮا ﺑﺸﺮ ﻫﻨﻮز ﭼﺎره و دواﺋﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮده و ﺗﻨﻬﺎ داروی آن ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺑﻪﺗﻮﺳﻂ ﺷﺮاب و ﺧﻮاب ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﻪوﺳﯿﻠﮥ اﻓﯿﻮن و ﻣﻮاد ﻣﺨﺪره اﺳﺖ؛ وﻟﯽ اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﺗﺄﺛﯿﺮ اﯾﻦﮔﻮﻧﻪ داروﻫﺎ ﻣﻮﻗﺖ اﺳﺖ و ﺑﻪﺟﺎی ﺗﺴﮑﯿﻦ ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺮ ﺷﺪت درد ﻣﯽاﻓﺰاﯾﺪ.»