Süleyman  Nazif  (1869-1927)  Osmanlı  Devleti'nin  dağılma  süreci  ile  modern  Türkiye'nin  doğuş  ve  kimlik 
arama sancılarının en şiddetli safhalarına tekabül eden bir devirde yaşamıştır. Bu dönem hem tarihimiz hem de 
edebiyatımız açısından "kritik" bir süreçtir. Süleyman Nazif yıkılışlar ve yapılışlarla dolu bu devri idrak etmiş 
ve  gelişen  hadiselere  yalnız  kalbiyle  kalemiyle  değil  gerektiğinde  fiilen  de  iştirak  etmiştir.  Ayrıca  şair 
bürokrat  Jöntürk  gazeteci  vali  hatip  muharrir  siyasî  sürgün  cemiyetçi  münekkit  ve  polemikçi  gibi 
kimlikleriyle  yaşadığı  dönemin  ve  sosyo-kültürel  çevrenin  zengin  bir  kesitini  verebilecek  özellikte  bir 
şahsiyettir.

Yaşadığı  dönemde  üslubunun  ahenk  ve  parıltısıyla  ünlenen  Nazif  ateşli  hitabeleri  ve  vatanî  yazılarıyla  da 
haklı bir şöhret kazanmıştı. Yalnız çağdaşları değil sonraki nesil edebiyatçıları da Nazif 'in dil ve üslubundaki
güzellik  ve  ahengi  övmekte  birleşirler.  Onun  dil  ve  üslubunda  Osmanlı  Türkçesi  imrenilir  bir  sanat  hâline 
gelmiş bazı makale ve şiirleri ise edebiyatımızın en güzel örnekleri arasında yerini almıştır.

Bu çalışmada Süleyman Nazif münhasıran makale  ve mektuplarına göre araştırılmıştır ki eserin  yeniliği ve 
orijinalliği  buradadır.  Yazarın  bütün  samimiyet  ve  "subjektivitesini"  yansıtan  şahsi  mektuplarından  da 
yararlanılarak Fransız edebiyat araştırmalarında hususi bir tür olan "Kendi İçinde ve Kendine  Göre" (... Par 
lui-même) tarzının Türk edebiyatı araştırmaları için orijinal bir örneği ortaya konulmuştur. Böylece Süleyman 
Nazif'in olabildiğince geniş bir bibliyografyası hazırlanarak tamamen kendi eser makale ve mektuplarına göre 
yazarın  biyografisi  birinci  ağızdan  tespit  edilmiş;  ayrıca  şahsiyet  ve  fikirlerinin  gelişme  macerası  "psikobiyografi" şeklinde sunulmuştur.