İçimde ağlıyor
uzak kentin insanı
Kaybetti
Güleç yüzlü çocukluğunu
Oysaki oysaki
Yaşamak adına saklamıştı
Dil altında çocukluğunu
Koşmuyor artık
Dört nala giden
Atların peşinden.
Tuzak kurmuyordu
Güvercinlere
Yıkmıyor
Kuşların yuvalarını
Devirmiyor serçelerin
Su içtiği sebilleri
Düşündükçe memleketini
Mahir yanı düşüyor
Omuzlarına..
Dalından vakitsiz düşen
Bir yaprak gibi.
Sürüklendi Eylül sokaklarında
Gençliğini asıyor yiğit
Civan yüreklere.
Gözlerini dikiyor ömründeki
Bağ bozumu
Yıkımına
Gün uzar gider
Anıları da yok eder
Elde kalan yalnızlığın derin izleri.

Özlem ÇETİN