Ölümün karşısında babamın var olan tüm heybetiyle çığlık çığlığa yankılanan son sözlerini hatırlıyorum. "Ben sadece insanım!" diye acı bağırışlarını...

Az önce karısını canice katleden cellatlara garipsenecek derecede büyük bir soğukkanlılıkla insan olabilmenin mümkün olabileceğinden bahsediyordu. Bu yaptığı şeyin hoş duvarlarla konuşmakla eşdeğer olduğunun farkındaydı.

Kendimle yıllarca bu sahneyi oynayıp durdum. Nedenini delirmelere varırcasına sorguladım. Her gözümü kapadığımda her anımda bu anıyı dile getirip anlayabilmek için nice savaşlar verdim. Sanki o anıdan başka bir anıya yer yoktu düşlerimde düşüncelerimde anlam bulgumda...