Düşünce anladım
düştüğümde beni yine en iyi benim kaldıracağımı.
"Uyan" dedim. Hayata çabaya gerçeklere ve
yaşadığın zamana uyan. "Neden?" diye sor kendine.
"Neden buradayım? Amacım ne?"
"Çabanı gençliğini yeteneklerini umursa ve en çok da kendini" dedim anlamadı kendim.
Eğer uyansaydım uyandırabilseydim zihnimi yüreğimi...
Belki o zaman anlardım teşekkürün
yüreğimin dibinde oturması gerektiğini.
Kalabalığından taşan zihnimi doldurmasaydım
bu kadar düşünce ile nefes alır mıydı umutlar ve
direnir miydim kendime?
Yeniden başlayabilseydim eğer
yapar mıydım aynı hataları aynı serkeşlikle?