Atmayan kalpleri alacakaranlıkta boğuldu.
Acıyla yoğrulan isimleri keskin bir "AH" doğurdu.
Ve bir sonun başlangıcında acının gözyaşı kaburgama damladı.  Ateş mavisi ruhuma ucu bucağı olmayan bir yangın bağışladı. Alevler büyüdü büyüdü. Artık tüm cephelerimiz birer köz yığınından ibaretti.

"SEVGİLİM YANGINLARINA ÂŞIĞIM.
TANRI ŞAHİDİM OLSUN Kİ YA KENDİ ELLERİMLE SÖNDÜRECEĞİM YA BİRLİKTE YANACAĞIZ."