Ben onlarda görmüştüm gidenin gitmekle bir insanda bitmediğini sadece geride kalan için en ağır imtihanın özlemek olduğunu... Babamın gülleri sanki bir başka açmıştı o gece. Kokusu görüntüsü bir başka güzeldi sanki... Ahra gibi babam gibi Anzor'u da ölümsüz kıldık o gece ve dalından kopardığımız güllerden birini daha bıraktık en sevdiğimiz şelalemizin koynuna huzurla uyusun diye...