Bu çalışma edebiyatın içinde işte bu "kadına" / "kadın yazarlara" / "kadın metnine" içkin bir erkek yazarın anlatısında bu biçimiyle (sahihliğiyle içselliğiyle derinliğiyle ya da özgü[n]lüğüyle) var olmasının pek de kolay olmadığı bu bağlamda bir kadın yazarın "evreninden beslendiği" aşikâr ve bunun imkânlarına açık anlatı dilimlerini kovuşturmaktadır. Bu noktada okurlardan ricam incelemeyi "erkek yazını" "kadın yazını" diyalektiğinden tamamen izole olarak okumaları (içinde muhalefet eden kimi noktaları barındırsa da) kadın yazınını erkek yazınına muhalif biçimde ortaya çıkmış bir "eylem" olarak almamaları bu bağlamda kadın yazınını "yeni bir tür edebiyat/yazın" olarak nitelendirmeye çalışmamaları; tüm bu karşıtlıklar paradigmasının dışında kalarak kadının kendi yaşamsal evreni ve bu evrene içkin duyarlılıkları öncelikleri zemininde- edebiyatın içinde hangi yeni imkân ve alanların tezahür ettiğini gözlemlemek gayesine yoğunlaşarak okumalarını yapmalarıdır. Meseleye bu cihetle bakıldığı zaman ayrı izole tamamen yeni bir tür olarak kadın yazınından söz edilemeyecekse bile bünyesinde özgün duyarlılıkları ve öncelikleri barındıran bir "kadın metninden" bu bağlamda anlatıların içinde tecessüm eden "kadına içkin alanlardan" söz etmenin mümkünatı hatta tartışılmazlığı öyle sanıyorum herkesin malumu olacaktır.