uçarı bir çocuktum rüzgarlara eş tutan kendini
yorgun akşamlara düştüm eylül sonlarına
ayrılık fotoğraflarında kimsesizliği tanıdım
gidişlerimin başlangıcıydı yaşanmamış kederler
sormalıyım tanışık olduğum yüzlere bir bir
kaç yaşındayım dersiniz çektiğim acılarla
telefon kabinlerine koşuyorum ellerimi çaldılar
tellerde güvercin ölüleri çevrilen sayılardan sonra
konuşacaktım acemiliklerimin dilsiz sözlerini
yabancı değilim kaç kez yürüdüm siz
intiharlar aradım kenti delen o suda
beni tanıyacaksınız beni tanıyacaksınız